Περί Πηλίου -1874

"ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ και τινών παρά τοις Θεσσαλοίς εθίμων"
 Γ. Ρηματισίδης -1874

Γεωγραφία Μελετίου-Πήλιον

Αντιγραφή από το παλαίτυπο

Ο Άνθιμος Γαζής στα 1807 στη Βενετία εξέδωσε σε Β΄έκδοση και σε τέσσερις τόμους, τη 
"ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ"

του Μελετίου  Επισκόπου Αθηνών. Η Α΄ έκδοση έγινε στη Βενετία το 1728 από τον Νικόλαον Γλυκόν εξ Ιωαννίνων.

Στην Α΄& Β΄έκδοση υπάρχει ο υπότιτλος "Συλλεχθείσα εκ διαφόρων συγγραφέων Παλαιών τε και Νέων, και εκ διαφόρων Επιγραφών των εν λίθοις, και εις κοινήν Διάλεκτον εκτεθείσα, χάριν των πολλών του ημετέρου Γένους"
Στη Β΄έκδοση υπάρχει και ο υπότιτλος:

"Πλείστοις δε σημειώμασιν επαυξηθείσα μετά και τινών παραρτημάτων , και πέντε γεωγραφικών πινάκων, και επιδιορθωθείσα, εξεδόθη ήδη το δεύτερον. υπό Ανθίμου Γαζή του Μηλιώτου"

Η "Εφημερίς των Κυριών" στο σχολείο των Άνω Λεχωνίων

Έκδοση Ιουλίου 1895, Τεύχος 407 -"Εφημερίς των Κυριών" - Σελ. 5

Ο δημοδιδάσκαλος Γεώργιος Δημόπουλος που αναφέρεται ήταν από το Καραμπάσι (σημερινό Άγιο Βλάση). Είχε τελειώσει το Σχολαρχείο. 
Παντρεύτηκε την Ειρήνη Δημ. Γανωτή και έκανε δύο αγόρια. Τον πρώτο Νικόλαο που στρατιώτης σκοτώθηκε στη Μ. Ασία. Ο δεύτερος γιος του ήταν ο γνωστός Δημήτριος Δημόπουλος κτηματίας, που επίσης είχε φοιτήσει στο Σχολαρχείο του Αγίου Γεωργίου. 
Ο εγγονός του δασκάλου Γεωργ. Δημόπουλος, κτηματίας κι' αυτός, είχε τελειώσει το Γυμνάσιο στο Βόλο.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι Αφοί Κοκοσλή εκτός από μεγαλέμποροι και εργοστασιάρχες ήταν και ενοικιαστές των φόρων του κράτους. Το οθωμανικό κράτος, αλλά και μετά το ελληνικό, ανέθετε κάθε χρόνο με δημοπρασία την ενοικίαση (είσπραξη) των διάφορων φόρων σε ιδιώτες. Έτσι στο Βόλο και στο Πήλιο ενοικιαστές πρώτα ήταν Εβραίοι από τη Θεσσαλονίκη. Μετά ανέλαβαν πολλοί ντόπιοι, που πλούτισαν.
 Ο  Γεώρ. Δημόπουλος ήταν υπάλληλος των Κοκοσλήδων, εισπράττοντας τους φόρους στην περιοχή. Ύστερα άσκησε το λειτούργημα του δημοδιδασκάλου μόνον στα Λεχώνια και έπαιρνε το μισθό του από την οικογένεια Κοκοσλή.(Είναι γνωστό πως τότε οι δάσκαλοι χρηματοδοτούνταν από τους δημότες-γονείς των μαθητών του σχολειού που δίδασκαν ή από άλλους πλούσιους χρηματοδότες). 
Το σχολείο -μάλλον- ήταν το παλιό κτίριο απέναντι από το αρχοντικό Κοντού που τότε δεν ήταν χτισμένο. Μέσα από το κτήμα  (πρώην Πατάκη) που ήταν και πεθερός του Γεωργ. Καρτάλη και του Νικ. Κοντού, τότε υπήρχε μόνον ο πύργος (σήμερα Ολύμπιου). Απ' εκεί πέρασε η Καλ. Παρρέν και πήγε και στο σχολείο.
Μετά τη διδασκαλία πέρασε στις τάξεις των κληρικών, αφού έγινε ιερέας στο χωριό του τον Άγιο Βλάση, ως την Κατοχή. Πέθανε στις 21-1-1942 σε ηλικία 83 ετών, από χρόνια μυοκαρδίτιδα. 
Ήταν από τους άριστους εκπαιδευτικούς της εποχής με πολλούς επαίνους από τους επιθεωρητές των χρόνων εκείνων για την απλότητά του, τον τρόπο διδασκαλίας και τη μεταδοτικότητα.
Ως ιερέας ήταν γνωστός με το όνομα παπα-Δημάκος.

Ο Καραμπασιώτης παπα-Γιώργης Δημόπουλος.
(Φωτογραφία αρχείου του δισέγγονού του Δημήτρη Δημόπουλου) 

"Εφημερίς των Κυριών" 1895 και Λεχώνια

Η Διευθύντρια (Καλλιρόη Παρέν) της εβδομαδιαίας αθηναϊκής έκδοσης "Εφημερίς των Κυριών", (Ιουλίου 1895, Τεύχη 403 ως 408) στο σε πέντε συνέχειες άρθρο της "Απ' Αθηνών εις Βώλον" έφτασε και στα Άνω Λεχώνια. Διαβάστε την περιγραφή στις σελίδες 4-5 από την εφημερίδα ή από αντιφραφή σε μονοτονικό: 

[…]  Αλλά δεν θα μεταβώμεν εις την Πορταριάν κατά τα προσυμφωνηθέντα. Μόνον εις τα Λεχώνια, την ώραν μόλις απέχουσαν, του Βώλου, μικράν ταύτην κώμην, θα διαθέσωμεν τας μεταμεσημβρινάς μας ωρας.

Η άμαξα είναι προ της θύρας. Μας αναμένει η καθήκοντα πλέον ευγενούς φιλοξενίας αναλαβούσα απέναντι μας φίλη μας συνεργάτις μας κ. Παλαμήδου μετά του νεαρού αδελφου της John Μουσούρη. Αληθής ιππότης ο νέος αυτός κύριος, με τρόπους αβρούς, με συμπεριφοράν και λεπτότητα τελείου ευπατρίδου, καθαυτό αρχοντόπουλον, το οποίον ουδέν άλλο προδίδει την εις επαρχίαν διαμονήν του ή το ωραίον κι ευγενές της φιλοξενίας αίσθημα.

Ο μέχρι Λεχωνίων περίπατός μας τελείται υπό όλους τους όρους των εξοχικών περιπάτων οίας δήποτε εις φυσικά κάλλη προνομιούχου μεγαλοπόλεως. Οδός αμαξιτή πολύ καλή, άμαξα αναπαυτική διασχίζουσα εν  καλπασμώ την ωραιοτάτην παραλιακήν πεδιάδα των Λεχωνιών. Από το εν μέρος τα ήρεμα του Πελασγικού κόλπου κύματα κυλιόμενα μαλακά επί της αμμώδους ακτής, με θωπείαν τρυφεράν ης πάσαν των προσοχθίσιν, με στεναγμόν μουσικώτατον εις πάσαν των από της ακτής απώθησιν. Ο φλοίσβος των ο δειλός, ο ρυθμικός, ο κανονικώτατος, ομοιάζει προς παρατεταμένην πολλών φιλημάτων απήχησιν, σβεννυμένην υπό πέπλον όλον αδαμάντων, ους η αντανάκλασις του ηλίου εκκοκίζει επί της γαλανής και δροσεράς της θαλάσσης επιφανείας.

Από το άλλο μέρος μεγάλη κατάφυτος πεδιάς, ην καλύπτουν άμπελοι με θαλερά φυλλώματα, και σκεπάζουν δένδρα πλούσια εις καρπούς ποικίλους. Βερύκοκκα μεγάλα ως μήλα και ροδοκόκκινα ως πυρίκαυστα τοπάζια. Τα κεράσια από του κατερύθρου μέχρι του αποστίλβοντος μέλανος ως βότρυς πυκνοί και λάμποντες μεθυστικώς υπό τον ήλιον αναρτώνται πλουσίως εις ποικίλα συμπλέγματα, ενώ οι κλάδοι κάμπτονται υπό το βαρύ φορτίον των, το οποίον μεταφέρεται μετά την συγκομιδήν εις πολλοίς της Μεσογείου λιμένας.

Ολίγον περαιτέρω ολόκληρος ελαιών με το αργυρόφαιον φύλλωμά του, το οποίον εις πάσαν του ανέμου πνοήν φρικιά και μεταβάλλει χρώματα. Από του πρασινομέλανος μέχρι του αργυροφαίου, όλη η κλίμαξ των σχετικών αποχρώσεων εκτυλίσσεται εδώ, και μακρόθεν υπό τας αλλεπαλλήλους των φωτοσκιάσεων εναλλαγάς νομίζει τις ότι απέραντος αργυροΰφαντος οθόνη κυματίζει εκεί εις μεγάλην έκτασιν. Εις πάσαν της αμάξης στροφήν και νέα της εικόνος θελκτική μεταβολή. Εδώ ρυάκια κυλίοντα ηρέμα τα αφρίζοντα αυτών νάματα, και κατωτέρω σπεύδοντα να ριφθώσι παταγωδώς εις τους γαλανούς κόλπους του Παγασητικού. Εκεί πλάτανοι και λεύκαι παχύσχιοι παρά καλύβην ασβεστόχριστον αγροτικήν, προ της θύρας της οποίας ευτραφέστατα αλλά ρυπαρά και γυμνόποδα μικρά διακόπτουν τα παίγνιά των, ίνα με περίεργα βλέμματα παρακολουθήσουν την νέφη κονιορτού ανατινάσσουσαν επί των κεφαλών των αμαξάν μας.

«Γαίης μεν πάσnς το Πελασγικόν Άργος  έμεινον» είχεν είπει εν τη αρχαιότητι το μαντείον των Δελφών. Αλλά δεν ήτο βεβαίως ανάγκη να είναι τις Πυθία, ίνα θαυμάση τον πλούτον και την γονιμότητα των Θεσσαλικών πεδιάδων. Η των Λεχωνίων μάλιστα είναι η υπό του Δικαιάρχου φημιζομένη ως η μεγίστη, και λασιωτάτη ρίζα του Πηλίου. Είναι πλουσιωτάτη και γόνιμος πεδιάς, ην ο δεσπότης Μιχαήλ κατά τους Βυζαντινούς χρόνους υπέσχετο ως προίκα προς τον πρίγκηπα της Αχαΐας Βιλλαρδουίνον, προς ον προσέφερε και την χείρα της περικαλούς θυγατρός του Αγνής. Φαίνεται ότι η αξία τοιαύτης προικός ήτο μεγάλη, αφού αντ’ αυτής ανέκτα την συμμαχίαν του γαμβρού κατά του τότε αυτοκρατορεύοντος Λασκάρεως Ιωάννου Παλαιολόγου.

Το Πήλιον, ως τείχος γιγάντειον, ως φρούριον, το οποίον η καλλίτεχνος φύσις ύψωσεν εκεί και εστόλισε με τόσην φιλαρέσκειαν και χάριν προφυλάσσει την κώμην των Λεχωνίων μετά των απεράντων περιοχών της από τους σφοδρούς ανέμους και τας παγεράς χιόνας. Υπό τας γιγαντίους πλατάνους μικράς τινος του χωρίου πλατείας εσταθμεύσαμαν. Ο κορμός ενός των γηραιών τούτων δένδρων κοιλωθείς κατά περίεργον τρόπον, σχηματίζει κάθισμα, είδος θρόνου, επί του οποίου ο διαβάτης δύναται και να αναπαυθή εν ανάγκη. Εκαθίσαμεν εκεί υπό την δροσεράν και ευεργετικήν του σκιάν, ης το ποιητικόν ψιθύρισμα, συνώδευε παταγωδώς το από μικρού ύφους αποτόμως κρημνιζόμενον ύδωρ.[…] 

Αρχοντικό Καλαμακιώτη

Τα Λεχώνια στα 1900 (στο πλαίσιο το αρχοντικό)

Ένα άλλο αρχοντικό της ίδιας εποχής με τα άλλα αρχοντικά που υπάρχουν στο χωριό, ήταν η οικία Καλαμακιώτη, που σήμερα δεν έχει πια την αρχική του μορφή. Έχει κοπεί ο όροφος και η αρχική στέγη -λόγω σεισμών-και είναι σήμερα μια απλή κατοικία. Βρίσκεται στο δρόμο Άνω Λεxωνiων - Αγ. Βλασίου μπροστά από το ποτάμι και δίπλα από το εργοστάσιο Δημόπουλου.
Χτίστηκε λίγο πριν το 1900 από τον Αλέξανδρο Τοπάλη, κι αργότερα έμεινε εκεί ο Αποστολίδης, που είχε το μεταλλείο χρωμίου στο Τσαγκλί (σημερινή Ερέτρια Φαρσάλων).
Το 1920 περίπου, το αρχοντικό πωλήθηκε στο Βάσο Καλαμακιώτη δικηγόρο και βαμβακέμπορα στην Αίγυπτο και μεγάλο χρηματιστή, ο οποίος όμως έχασε τα χρήματά του στο χρηματιστήριο το 1929, με αποτέλεσμα ν' αυτοκτονήσει. 
Το αρχοντικό έμεινε στη χήρα Αθηνά Καλαμακιώτου, η οποία ήταν μια αξιόλογη γυναίκα με μεγάλη προσφορά στα παιδιά του χωριού. Το σαλόνι του αρχοντικού της ήταν πάντα ανοιχτό –ειδικά- στα παιδιά, που πρόσφερε τσάι, γλυκίσματα κ.ά λιχουδιές. Είχε δημιουργήσει προσκοπισμό, έκανε μάθημα θρησκευτικών στα παιδιά, τους μάθαινε τραγούδια στο πιάνο, ετοίμαζε όμορφες χριστουγεννιάτικες γιορτές και χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα για κάθε παιδί. Ακόμα μέχρι σήμερα οι γυναίκες του χωριού θυμούνται τραγούδια που έμαθαν εκείνη την εποχή. Τα καλοκαίρια στην αυλή τα παιδιά έκαναν γυμναστική και έπαιζαν βόλεϊ.
Αλλά και στα χρόνια της Κατοχής η Αθηνά Καλαμακιώτου οργάνωνε γιορτές στ' αρχοντικό της για να βοηθήσει την Αντίσταση. 
Όμως κατά την Κατοχή, η ίδια διώχτηκε κι έφυγε στην Αθήνα. Μετά το θάνατό της ο Απ. Λιβανός ως πληρεξούσιος δικηγόρος της πούλησε το σπίτι, το 1958, αν και είχε βγει κι απ' τον πατέρα του επίσης δικηγόρο Γεώργιο και νωρίτερα προς πώληση.

 

Αυτό επισκευάστηκε, κόπηκαν κάποια τμήματά του κι έχασε την αρχική του μορφή. 
[Για την Αθηνά Καλαμακιώτη (ΕΔΩ) κι (ΕΔΩ)] 

Τα Άνω Λεχώνια σήμερα

Το οίκημα σήμερα

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

Ο Αποστολίδης πέθανε το 1879 και το τσιφλίκι περιήλθε στα παιδιά του (Περικλή, Μαργαρίτη, Νίκο και Αριστείδη). Το 1887 πέθανε ο ένας αδελφός, ο Αριστείδης ενώ ο άλλος, ο Νίκος μεταβίβασε το μερίδιό του στα άλλα δύο αδέρφια του, τα οποία κατείχαν το μεταλλείο για πολλά χρόνια, οι οποίοι φρόντισαν να αυξήσουν πρώτα τις εκτάσεις τους με άλλες αγορές και δεύτερον να ξεμπλέξουν από δικαστικούς αγώνες διότι από το 1870 μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε μετάλλευμα άρχισαν να εγείρουν αξιώσεις και άλλοι δικαιούχοι, η «Εταιρία Λαυρίου» και ο Μπαϊράμ Μπαμπά Μουρτέζα.

     Το μεταλλείο χρωμίου έγινε αφορμή να γίνουν και αρχαιολογικές έρευνες καθώς στις ανασκαφές βρέθηκαν μια σειρά από αρχαιολογικά ευρήματα μεγάλης αξίας, τα οποία ως επί το πλείστον ο ιδιοκτήτης Μαργαρίτης Αποστολίδης χάρισε αρκετά από αυτά στο Μουσείο Βόλου.

     Το 1915 πεθαίνει ο Μαργαρίτης και με ιδιόγραφο διαθήκη αφήνει όλη την περιουσία του στο γιο του Χρήστο. Το 1925 πεθαίνει και ο Περικλής αφήνοντας την περιουσία του στη γυναίκα του Μαίρη και στα παιδιά του Αλέξανδρο και Ανδρέα, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Γεωργίας σε κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Επί ημερών Αλέκου Αποστολίδη έγιναν επεκτάσεις, βελτιώσεις και ανάπτυξη της παραγωγής που έφτανε μέχρι και 10.000 τόνους το χρόνο ενώ απασχολούσε 1.000-1.200 εργαζόμενους και μερικές φορές και 2.000. Την εποχή εκείνη οι εργαζόμενοι του μεταλλείου υπάγονταν στο ΙΚΑ Βόλου, ενώ συνδικαλιστικά ήταν εγγεγραμμένοι στο Εργατικό Κέντρο Βόλου. Στις διάφορες φάσεις λειτουργίας των μεταλλείων δεν εργάζονταν μόνο κάτοικοι της περιοχής, αλλά και πολλοί από τα ορεινά χωριά των Αγράφων, την Εύβοια, τη Μήλο και τη Μυτιλήνη.

                     (Αντιγραφή από τη σελίδα του π.δήμου Πολυδάμαντα)

Εφημερίδα "Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ" 8-11-1937,
στήλη ΕΦΗΜΕΡΟΣ.
Εγκώμιο στην Αθηνά Καλαμακιώτου
για την οργάνωση του προσκοπισμού στα Λεχώνια.

Λεχωνίτικα περιοδικά

Μια απλή εκδοτική προσπάθεια της πρώην Κοινότητας Άνω Λεχωνίων, αρχής γενομένης το Φεβρουάριο του 1987 είναι το περιοδικό "ΛΕΧΩΝΙΑ ΝΕΑ" σε φωτοτυπίες.

 Εκδόθηκαν πέντε τεύχη σε διάστημα δύο ετών. Στα περιεχόμενα του περιοδικού υπάρχουν τοπικού ενδιαφέροντος θέματα και προβληματισμοί, καθώς και άρθρα σχετικά με το χωριό, τα ήθη και έθιμά του, την ιστορία του.

Παρακάτω τα εξώφυλλα από τρεις εκδόσεις.

Μια άλλη εκδοτική προσπάθεια επίσης της πρώην Κοινότητας Άνω Λεχωνίων (Πολιτιστικό Κέντρο) το καλοκαίρι του  1998, έχει τον τίτλο «ΜΕΘΩΝΗ».

 Εκδόθηκε σε ένα και μοναδικό καλαίσθητο τεύχος . Στα περιεχόμενα υπάρχουν τοπικού ενδιαφέροντος θέματα (ιστορία, οικήματα, τρενάκι κ.ά.) όπως και άρθρα γενικού ενδιαφέροντος (ιατρικά, κοινωνικά, παιδαγωγικά).

Ο Ρήγας Βελεστινλής στα Λεχώνια

Στα Λεχώνια και τη γύρω περιοχή υπήρχαν πάρα πολλά αρχαία αντικείμενα. Οι Τούρκοι χωρικοί αγράμματοι και μην ξέροντας την αξία τους τα καταστρέψανε κάνοντάς τα ασβέστη ή οικοδομικά υλικά. Το ίδιο έγινε σ' όλη την Ελλάδα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.Ο συμπατριώτης μας Ρήγας Βελεστινλής, βλέποντας κάποια αρχαία ευρήματα προειδοποιεί:

Νέος Ανάχαρσις - Τόμος μεταφρασμένος IV - Σελίδα 361 (πίσω στην υποσημείωση) - Βιέννη 1797

Αι πανηγύρεις

Ο Τσαγκαραδιώτης δημοσιογράφος και λόγιος Γεώργιος Αδρακτάς έγραψε για τα πηλιορείτικα πανηγύρια στα 1893:

(Από το Ημερολόγιον  Κων. Σκώκου -Τόμος 8, Αριθμ. 1 -1893 -Σελίδες 365-371)

 

 

 

 

 

 

Βολιώτισσα

(΄Ενα λαϊκό τραγούδι -χασαποσέρβικο- που ακούγεται  & χορεύεται  στο Βόλο και στο Πήλιο)


ΒΟΛΙΩΤΙΣΣΑ

Στου Βόλου τις ακρογιαλιές, σε μαγεμένα βράδια

κοντά σου πρωτογνώρισα, του έρωτα τα χάδια

Βολιώτισσα τα μάτια σου, λάμπανε σαν πετράδια.

ΑΝΑΥΡΟΣ- Πλαζ 

Νύχτες γλυκές στις Αλυκές και στου Μπακονικόλα

μες στα στολίδια έλαμπες, σαν νάσουνα Σπανιόλα,

και ενώ ακούγαμε πενιές, με φίλαγες μαργιόλα.

ΠΕΥΚΑΚΙΑ- Μπούρτζι & βενζινάκατοι

Πολλές φορές στο Σουτραλί και άλλες στα Πευκάκια

πότε στου Σώτου ή στου Θωμά σειρά τα ποτηράκια,

μαζί μας βρίσκει και η αυγή, στου Βόλου τα σοκάκια.

ΠΛΑΤΑΝΙΔΙΑ- Εκδρομείς  & Κέντρο Δημ. Ιατρόπουλου

 

Στα Πλατανίδια εκδρομές, στην Αγριά γλεντάκια

Βολιώτισσα δε χόρτασα, τα δυο σου τα χειλάκια.

[(Πολλές φορές στο Σουτραλί και άλλες στα Πευκάκια,

και στου Μιλάνου για πενιές τα όμορφα βραδάκια. (στίχος που άλλαξε)]

Μουσική του βολιώτη Λάκη (Ευάγγελου) Μπαλή (1960-61) 

Στίχοι: Χρήστος Βασιλειάδης

Τραγούδι: Ανθούλα Αλιφραγκή-Γιάννης Κυριαζής ή Καμπούρης (πρώτη εκτέλεση), Αδελφοί Μιλάνου, Κοντογιάννης-Ξηντάρης.

Οι αμαξιτοί δρόμοι από Άνω Λεχώνια

Λίγο πριν δημιουργηθεί η σιδηροδρομική γραμμή Βόλου –Άνω Λεχωνίων και συνεπώς η συγκοινωνιακή σύνδεση του χωριού με την πόλη-πρωτεύουσα του νομού, είχε κατασκευαστεί η αμαξιτή οδός Βόλου - Άνω Λεχωνίων, μήκους 12 χλμ. 

Βεβαίως πριν την κατασκευή του αμαξόδρομου, η επικοινωνία των Λεχωνιτών με το Βόλο, όπως και όλων των χωριών του Πηλίου, γινόταν με άλογα, μουλάρια ή πεζοπορώντας. Για τους Λεχωνίτες και τα κοντινά χωριά υπήρχε το τρενάκι από το 1895.

1895 στη Γορίτσα. 
Ο "αμαξόδρομος" Βόλου-Άνω Λεχωνίων 
δίπλα από το τρένο

Συγκοινωνία με αυτοκίνητο δεν υπήρχε,  αφού ουσιαστικά αυτό μπήκε στη ζωή των χωριών μετά από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι ο δρόμος Άνω Λεχώνια –Βόλος ήταν ένας από τους πρώτους που κατασκευάστηκε στο νομό. Μαζί μ’ αυτόν είχαν κατασκευαστεί και οι δρόμοι Βόλος- Κατηχώρι- Χάνια- Ζαγορά καθώς και ο δρόμος Μηλιές- Τσαγκαράδα.

Το 1931, ο μεγάλος πηλιορείτης ευεργέτης Δημήτριος Πολυμέρης, από τη Ζαγορά, που πλούτισε στην Αμερική, δώρισε αρχικά 250.000 περίπου στερλίνες και μετά δάνεισε άτοκα 100.000 χρυσές λίρες για να γίνουν οι αμαξιτοί δρόμοι στο Πήλιο. Τότε δημιουργήθηκε το Ταμείο Οδοποιίας Βόλου (Τ.Ο.Β.) που άρχισε την κατασκευή δρόμων μαζί με χρήματα από την κατά καιρούς κρατική συνδρομή.

Εφημερίδα "ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ"
Βόλος 17 Φεβρουαρίου 1925

Εφημερίδα "Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ"
 Βόλος 20-1-1937

Ο δρόμος Άνω Λεχωνίων –Αγίου Βλασίου- Αγίου Γεωργίου με μήκος 10 χλμ. άρχισε το 1934 που τελείωσαν τα πρώτα 4,5 χλμ. ως τον Άγιο Βλάσιο με δαπάνη του Τ.Ο.Β. από το Πολυμέρειο δάνειο και προσωπική εργασία των κατοίκων του Αγίου Βλασίου. Το υπόλοιπο τμήμα ως τον Άγιο Γεώργιο τελείωσε περίπου είκοσι  χρόνια αργότερα το 1954. Η δαπάνη για την κατασκευή του έγινε  από το  Τ.Ο.Β. και οικονομική ενίσχυση από την ίδια την κοινότητα Αγίου Γεωργίου.

"ΘΕΣΣΑΛΙΑ" 11-1-1934

Ο δρόμος Άνω Λεχώνια -Αργαλαστή έχει μήκος 29 χλμ. Η δαπάνη για την κατασκευή του έγινε  από το  Τ.Ο.Β. και το Πολυμέρειο δάνειο.

Εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ 10-1-1934

Ο δρόμος Κάτω Λεχώνια – Άγιος Λαυρέντιος με μήκος 11 χλμ. άρχισε το 1928 με δωρεά του Αγιολαυρεντίτη Μουμεζή, του Τ.Ο.Β.  και του ναού του Αγίου Αποστόλου του Νέου για τα δύο πρώτα χλμ. Τα υπόλοιπα χλμ. ως το χωριό έγιναν με δαπάνη από το Πολυμέρειο δάνειο.

Ο δρόμος Αγριάς –Δράκειας έχει μάκρος 9,5 χλμ. και η κατασκευή του άρχισε το 1929 με προσωπική δουλειά των κατοίκων του χωριού. Το 1937 τελείωσε με χρήματα του Τ.Ο.Β. από το Πολυμέρειο δάνειο.

Οι υπόλοιποι δρόμοι του Πηλίου κατασκευάστηκαν ως τα 1955. Βεβαίως ακόμη και σήμερα βελτιώνονται, ανακατασκευάζονται και δημιουργούνται νέοι όπως π.χ. ο δρόμος Χάνια –Κισσός.

Χωριά γύρω απ' τα Λεχώνια

 Τα Λεχώνια και τα χωριά γύρω απ' αυτά,  σε παλιές καρτ ποστάλ του βολιώτικου φωτογραφείου Στουρνάρα.