Καλά...κρασιά!

(Μια επίκαιρη ανάρτηση με ...παλιά ύλη!)
Σ’ όλο το Πήλιο, η αμπελοκαλλιέργεια ήταν στα παλιότερα χρόνια διαδεδομένη, καθότι ο «οίνος» μαζί με το «έλαιον» ήταν βασικά προϊόντα του τόπου μας. Ο «σίτος» ήταν λιγοστός στην περιοχή κι αυτό λόγω του ανωμάλου εδάφους. Παρά ταύτα, γινόταν ανταλλαγές πηλιορείτικων προϊόντων και σταριού με τους κατοίκους του κάμπου του Αλμυρού, Βελεστίνου, Λάρισας. 

Τα πηλιορείτικα αμπέλια «έφκιαναν» καλά σταφύλια και επομένως και καλό κρασί. Μια γνωστή περιοχή αμπελοκαλλιέργειας ήταν τα "Αγριώτικα αμπέλια", δυτικά του ποταμού Βρύχωνα προς τη θάλασσα. Ονομαστά κρασιά ήταν το μπρούσκο των Πινακατών, Πορταριάς, Καραμπασιού, Δράκιας, Αγ. Γεωργίου κλπ. Τα καπηλειά, τα μαγειρειά και τα «μαγαζιά» των χωριών στις ρεκλάμες τους είχαν και την …προέλευση των κρασιών! 

"ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ" Σεπτέμβριος 1898

Ο πηλιορείτης απ’ τη Ζαγορά, -αγωνιστής του ‘21, καθηγητής της φιλοσοφίας, πρόεδρος της αρχαιολογικής εταιρείας και πανεπιστημιακός βουλευτής- Φίλ. Ιωάννου, έγραψε τους παρακάτω στίχους για το αμπέλι και το κρασί στο βιβλίο του «Φιλολογικά Πάρεργα» και στις σελίδες με τον τίτλο ΩΔΑΙ, 535-536: 

(ακριβώς: Φιλολογικά πάρεργα /Φιλίππου Ιωάννου Θετταλομάγνητος, διδάκτορος των επιστημών και καθηγητού της φιλοσοφίας εν τω ελληνικώ πανεπιστημίω Αθηνών. Προσφωνηθέντα τω αδελφώ αυτού Δημητρίω Ι. τω Γυαλα. Έκδοσις Β΄ εν η τινά διώρθωται ή επί το κρείττον μεταπεποίηται, ουκ ολίγα δε και προστέθειται.Aθήνησιν :Εκ του τυπογραφείου των αδελφών Περρή,1874)

Κι η μετάφραση των στίχων  στα «Πηλιορείτικα Β΄» από το Βαγγέλη Σκουβαρά:

Στη γη μη βάλεις φίλε μου,-

συκιάς, μηλιάς κλωνάρι

ούτε κι ασημοπράσινης-

ελιάς βλαστούς ανθάτους.

Γιατί ποια τάχα απ’ την κρανιά-

απολαυή θε νάχω,

κι απ’ τη σουρβιά, την αχλαδιά-

και την ροδιάν ακόμα;

Κλήματα ωραιοστάφυλλα-

ανάστησε για μένα.

Γιατί σταφύλια ώριμα-

να κόβω με κοπέλλες

μ΄αρέσει κι αλαφρόκαρδο-

πιοτό γλυκό να βγάζω.

Τσούζοντας με τους φίλους μου-

χοντρές γουλιές κρασάκι,

ξεχνώ τις έγνοιες της ζωής,-

κι από την γην απάνω

προς των θεών τα δώματα-

θαρρώ πως αρμενίζω.

Να κι ένα σχετικό «ποίημα», που αν και δεν τόγραψε συντοπίτης και για τα κρασιά του τόπου μας, είναι όμορφο. Το έγραψε ο ζακυνθηνός Γουζέλης (1774- 1843).
 Το παραθέτω όπως το βρήκα στη "ΘΕΣΣΑΛΙΑ":

Και για το τέλος το δίστιχο: