Ένα παλιό πηλιορείτικο παιχνίδι καθαρά αγορίστικο ήταν τα φυσοκάλαμα!
Βέβαια το ίδιο το συναντάμε και σ΄άλλα μέρη της Ελλάδας σαν παιχνίδι, αλλά και σε ...ιθαγενείς Ινδιάνους και της ζούγλας σαν όπλο!
Επίσης την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και πριν εφευρεθούν τα ξυπνητήρια, κάποιοι έριχναν με το φυσοκάλαμο φασόλια στα τζάμια των παραθυριών των εργαζόμενων που έμεναν σε ορόφους, για να τους ξυπνήσουν!
Ήταν ένα κομμάτι από καλάμι ντόπιο -κι όχι ινδοκάλαμο-που στο Πήλιο ευδοκιμεί, ειδικά στις παραλίες του Παγασητικού και στις ρεματιές. Κόβαμε, το μακρύτερο κομμάτι που βρίσκαμε. Όσο πιο μακρύ, τόσο μεγαλύτερο το «βεληνεκές» του! Το κόβαμε στους κόμπους και το χρησιμοποιούσαμε σαν προωθητικό σωλήνα.
Ο σουγιάς τότε, ήταν σχεδόν πάντα στην τσέπη μας κι οι δραστηριότητές μας πάντα στην εξοχή!
Βάζαμε λοιπον, στο στόμα τα μπούρμπουλα και τα φυσούσαμε με δύναμη στο στόχο. Αυτός συνήθως ήταν κάποιος άλλος συμπαίχτης ή συμμαθητής. Πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε ρετάλια από πλαστικούς ηλεκτρολογικούς σωλήνες, από σπίτια που τότε -δεκαετία του '60-έκαναν την πρώτη τους ηλεκτρολογική εγκατάσταση!
Άλλοτε, για μικρής εμβέλειας φυσοκάλαμα, χρησιμοποιούσαμε για σωλήνες τα στυλό, όταν αυτά έσπαγαν μπροστά, στέλνοντας χάρτινα μπαλάκια στους μπροστινούς συμμαθητές ή και συμμαθήτριες! Όταν δεν είχαμε τίποτα απ' τα παραπάνω στρίβαμε κόλλες τετραδίου και τις κάναμε σωλήνες...
Η καλύτερη εποχή για παιχνίδι με φυσοκάλαμα, ήταν το φθινόπωρο που υπήρχαν τα «μπούρμπουλα» σε αφθονία!
Τα καλύτερα ήταν αυτά της «λωτομπ’ριάς». Τ' άλλα ήταν λύσεις ανάγκης!
Η λωτομουριά (γνωστή στον ελλαδικό χώρο ως μελικουκιά ή γκαβγκιά ή γαψιά ή κουτουμηλιά –Celtis australis) είναι ένα αγριόδεντρο. Μεγαλώνει σχετικά γρήγορα και το ξύλο του είναι συμπαγές χωρίς ρόζους, σκληρό και λευκό. Το χρησιμοποιούσαν παλιά, για να φτιάχνουν τις ρόδες των χειραμαξών και των κάρων.
Στις αρχές του φθινόπωρου ωρίμαζαν οι καρποί του. Το χαρακτηριστικό τους είναι πως πρώτα τρώγαμε το νόστιμο ώριμο (τα άγουρα είναι στυφά) εξωτερικό τους και μετά φυσούσαμε το -όμοιο με χοντρό μαύρο πιπέρι- ολοστρόγγυλο κουκούτσι!
Βέβαια το ίδιο το συναντάμε και σ΄άλλα μέρη της Ελλάδας σαν παιχνίδι, αλλά και σε ...ιθαγενείς Ινδιάνους και της ζούγλας σαν όπλο!
Επίσης την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και πριν εφευρεθούν τα ξυπνητήρια, κάποιοι έριχναν με το φυσοκάλαμο φασόλια στα τζάμια των παραθυριών των εργαζόμενων που έμεναν σε ορόφους, για να τους ξυπνήσουν!
Ήταν ένα κομμάτι από καλάμι ντόπιο -κι όχι ινδοκάλαμο-που στο Πήλιο ευδοκιμεί, ειδικά στις παραλίες του Παγασητικού και στις ρεματιές. Κόβαμε, το μακρύτερο κομμάτι που βρίσκαμε. Όσο πιο μακρύ, τόσο μεγαλύτερο το «βεληνεκές» του! Το κόβαμε στους κόμπους και το χρησιμοποιούσαμε σαν προωθητικό σωλήνα.
Ο σουγιάς τότε, ήταν σχεδόν πάντα στην τσέπη μας κι οι δραστηριότητές μας πάντα στην εξοχή!
Άλλοτε, για μικρής εμβέλειας φυσοκάλαμα, χρησιμοποιούσαμε για σωλήνες τα στυλό, όταν αυτά έσπαγαν μπροστά, στέλνοντας χάρτινα μπαλάκια στους μπροστινούς συμμαθητές ή και συμμαθήτριες! Όταν δεν είχαμε τίποτα απ' τα παραπάνω στρίβαμε κόλλες τετραδίου και τις κάναμε σωλήνες...
Η καλύτερη εποχή για παιχνίδι με φυσοκάλαμα, ήταν το φθινόπωρο που υπήρχαν τα «μπούρμπουλα» σε αφθονία!
 |
| Μπούρμπουλα (καρποί) πυράκανθου |
 |
| Μπούρμπουλα τσιτσιραβιάς |
Η λωτομουριά (γνωστή στον ελλαδικό χώρο ως μελικουκιά ή γκαβγκιά ή γαψιά ή κουτουμηλιά –Celtis australis) είναι ένα αγριόδεντρο. Μεγαλώνει σχετικά γρήγορα και το ξύλο του είναι συμπαγές χωρίς ρόζους, σκληρό και λευκό. Το χρησιμοποιούσαν παλιά, για να φτιάχνουν τις ρόδες των χειραμαξών και των κάρων.
Στις αρχές του φθινόπωρου ωρίμαζαν οι καρποί του. Το χαρακτηριστικό τους είναι πως πρώτα τρώγαμε το νόστιμο ώριμο (τα άγουρα είναι στυφά) εξωτερικό τους και μετά φυσούσαμε το -όμοιο με χοντρό μαύρο πιπέρι- ολοστρόγγυλο κουκούτσι!
 |
| Μπούρμπουλα "λωτομ'πριάς"- τα ...καλύτερα! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου