Ο Σουίν-αγάς και ο Αϊ-Ταξιάρχης

Στ’ ανατολικά κτηματικά όρια του Καραμπασιού (Αγ. Βλασίου) που είναι η ρεματιά της Ντόβροβας ή Μουρτάκη (για τους γνωρίζοντες ) και ΝΔ της περιοχής Κανάλια- υπάρχει σήμερα μια περιοχή που ανήκει στην κτηματική περιφέρεια της πρώην Κοινότητας του Αϊ-Γιώργη. Είναι η περιοχή Σουίνη.
Εκεί υπήρχε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ένα πολύ μεγάλο ελαιόκτημα με τα υποστατικά του. Είχε μπαχτσέδες, αλλά και κοπάδι με γίδια κι ανήκε στον Σουίν αγά.

Μονή Ταξιαρχών-αρχείο ΔΗΚΙ

Οι καλόγεροι του μοναστηριού των Ταξιαρχών (που τις επόμενες μέρες γιορτάζει- 6 Σεπτ.) είχαν φαίνεται βάλει στο μάτι την περιουσία του Τούρκου (που μάλλον ήταν θεοσεβούμενος) και θέλανε να τους την αφιερώσει. Σκέφτηκαν λοιπόν έναν ανορθόδοξο τρόπο να το πετύχουν.
Κάποια βράδια πήγαιναν στην περιοχή και από ψηλότερα σημεία πετροβολούσαν το κονάκι του αγά. Συγχρόνως διέδιδαν πως ο Αϊ-Ταξιάρχης (οι Αρχάγγελοι (κι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) που τους πιστεύουν κι οι μουσουλμάνοι) τιμωρεί τον Σουίν γιατί έχει αμαρτίες! Αυτό συνεχιζόταν για πολύν καιρό. Ο αγάς τρομοκρατημένος φοβήθηκε την οργή των Αρχαγγέλων και κάποια μέρα δώρισε το κτήμα στο μοναστήρι για να …συγχωρεθούν τα κρίματα κι οι αμαρτίες του! Λίγο αργότερα έφυγε οριστικά κι απ’ την περιοχή…
Έτσι, το «μαναστήρ’ τ’ Αϊ-Ξαρχού» (κατά τους ντόπιους) αύξησε την περιουσία του!
Όμως αυτό το κτήμα δεν έμεινε για πάντα στην κατοχή του. Στα 1864 είχε περάσει στην κυριότητα του χωριού (Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, Η ΦΗΜΗ 1887) κι αργότερα του παλιού δήμου Νηλείας μαζί μ’ όλην την περιουσία της Μονής. Αυτή νοικιαζόταν και τα έσοδα (που ήταν αρκετά) πήγαιναν για κοινωφελείς σκοπούς της κοινότητας του Αϊ-Γιώργη και κυρίως για την λειτουργία και συντήρηση των σχολείων.

( * ) Η ιστορία ήταν γνωστή στους παλιούς κατοίκους των παραπάνω χωριών και ειδικά σ’ αυτούς που είχαν κτήματα στην περιοχή. Την αναφέρει όμως κι ο Κώστας Λιάπης στο βιβλίο του «Ο μεγάλος Αϊ-Γιώργης του Πηλίου» Βόλος 1994.